Αγγελος

Μπλέκεσαι σε παγίδες των νεκρών

και χάνεσαι σε σκοτεινά βουνά 

φοβάσαι τα γυρίσματα των καιρών

και τα μυστικά που υπάρχουν στα στενά

Ποιά η αλήθεια και ποιό το ψέμα

ακόμα και όταν χάνεσαι δεν πρέπει

στην ζωή να βάζεις τέρμα

γιατί η τύχη όλα τα ανατρέπει

και εκείνη τη στιγμή που πιστεύεις οτι σβήνεις

ο φύλακας άγγελός σου τη τελευταία στιγμή 

όπου τη στιγμή στο δημιουργό σου παραδίνεις 

σε κρατά σφιχτά στο δικό του κορμί

Αυτός ο άγγελος με φτερούγισμα ταχύ

ξαφνικά κοντά σου εβρέθει

χάρις κάποιον που σ'αγαπά πολύ 

ήξερε που να έρθει

ταβερνακι

  Ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι, πρώτη φορά εκεί πήγα με ένα φίλο, ήταν ένα παλικάρι που έπαιζε μουσική με μια λύρα και τραγουδούσε στοίχους χωρισμού και αγάπης. Κάθε δοξαριά και ένα χάδι και ήταν σαν να μιλάγανε αυτοί  οι δύο. Αυτός της έλεγε τον πόνο του και αυτή τον παρηγορούσε  Κάθε μελωδία πόνο έβγαζε η λύρα και θλίψη για τη στεναχώρια του κύρη της. Του έλεγε να ξεχάσει αυτή που τον πλήγωσε, να πάψει να την σκέφτεται , να φτιάχνει μαντινάδες γιατί του προκάλεσε τόσο πόνο στη καρδιά και του είχε πάρει το μυαλό από καιρό και δεν άξιζε πλέον. Και σαν του τα'λεγε αυτά το παλικάρι με ένταση συνέχιζε μαζί της μέχρι να ακούσει και την τελευταία κουβέντα. Τρεις ώρες θλιμμένα τραγούδια,γεμάτες πόνο πέρασαν για αυτόν  Το μέτωπο του εσταζε υδρώτα , τα χέρια του έτρεμαν και τα μάτια του από την κούραση κλειναν. Και όμως εκείνος συνέχισε να τραγουδά για εκείνη που τον είχε πληγώσει και  η λύρα σύντροφος να τοτ λεει να ηρεμίσει. Και συνέχισε εκεί για ώρες μέχρι που βγήκε ο ήλιος και έιχε μείνει μια δροσία απο το βράδυ . Το ταβερνάκι είχε αδιάσει και ήμουν η μόνη που τον άκουγα.Μια στιγμή σταματά ανοίγει τα μάτια του και κοιτά έξω απο το παράθυρο , βλέπει τον ήλιο είχε ήδη ξημερώσει ,αυτός ήθελε να συνεχίσει όμως δεν άντεχε άλλο .Δείνει την τελευταία δοξαριά να έβαζε τελεία σε όλα αυτα που έλεγε. Σηκώθηκε αργά έβαλε τη λύρα στο κουτί της και έκανε να φύγει .Δύο μέρες μετά ξαναπήγα και έγινε το ίδιο σκηνικό. Τραγουδούσε για  την αγάπη του και η λύρα τον συνόδευε και εγώ να τον ακούω. Ώρες ώρες τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα γιατί τα λόγια του έμπεναν μέσα στη καρδιά μου και τη ξεχείλιζα . Δεν πήγα στο ταβερνάκι για κανά δυο μήνες όμως αποφασίσαμε να πάμε με την παρέα μου. Μπενοντας ακούσαμε θλιμμένη μουσική, γεμάτη πόνο πήγαμε στο γνωστό τραπεζάκι. Το παλικάρι κοίταξε προς το μέρος μας και χαμογέλασε ήταν η πρώτη φορά που τον είδαμε να χαμογελάει .Ξαφνικά άρχισε να παίζει στη λύρα χαρούμενη κομμάτι για την αγάπη του που γύρισε να τον δει απο τα ξένα 

Κομμενα κορδελακια της ζωης (ξυπνιος εφιάλτης )

                                               

Πριν ο ηλιος ανατήλει τα δυο κρεβατια χωριζουν και τα αδελφια πια αφηνουν τους αγαπημενους τους...Με δακρυα στα ματια ενα αντιο και το μικρο παιδι να ρωτα που βρισκονται? Και το ροζ κορδελακι θα ειναι μαζι με το καφε γιατι δεν θελει αυτα τα δυο να τα χωρισει τιποτα και κανενας. Στους αιωνες δεμενα σχηματιζουν κατι ξεχωριστο όμως πριν γίνει αυτο το μικρο παιδι που ρωτουσε θα αποκτησει παρεα απο το ροζ κορδελακι αφου εχει μεσα του κομματια απο το καφε και παρεα μεταξυ τους θα μείνουν πισω να θυμούνται ΑΥΤΟΥΣ

real you~! TRY

https://www.youtube.com/watch?v=yTCDVfMz15M

Ο διαφορετικός Άγγελός μου

Την σκέφτομαι συχνά θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της.Ξανθά μακριά μαλλιά που φτάναν λίγο πιο κάτω απο τους ώμους της. Τα μάτια της,αχ αυτά τα βαθιά πράσινα μάτια της, με ένα της βλέμμα αισθανόσουν να μπαίνει μέσα σου και να ελέγχει κάθε σημείο του σώματος σου αλλά ακόμα γνώριζε την κάθε σου σκέψη,πονηρή ή αθώα, κάθε σου επιθυμία και την πραγματοποιούσε στο λεπτό.Όταν σκεφτόσουν εκείνη πονηρά χαμογελούσε και σου έκλεινε το μάτι αλλά ταυτόχρονα σου γύριζε τη πλάτη ώστε να μην μπορείς να τη δεις και να καταλάβεις εσύ τη θέλει. Τα χείλια της παχιά και ροδαλά να σχηματίζουν στις άκρες τους δυο μικρά λακκάκια. Δεν χαμογελούσε συχνά, κάθε φορά όμως που το έκανε φωτιζόταν όλο το όμορφο πρόσωπο της.

  Ακόμα και τώρα θυμάμαι το άρωμά της, τη μυρωδιά της. Έντονη σαν τριαντάφυλλο της Άνοιξης και γλυκιά όπως η βανίλια σε γύρναγε στα παιδικά σου χρόνια όταν σε έπαιρνε στην αγκαλιά της η μητέρα σου και σε νανούριζε.Τι να πω ίσως για αυτό να την ερωτεύτικα  και να την αγάπησα πολύ.
   Εντάξει πιθανότατα να μην ήταν τόσο όμορφη όσο την περιγράφω αλλά στα μάτια μου έτσι φάνταζε.
Κάθε βράδυ τη χάζευα που διάβαζε πάνω στο στρώμα τα μαθήματα της σχολής της.Πότε στατιστική πότε αρχές οικονομίας και διάφορα άλλα. Κρατούσε δυνατά το μαύρο στυλό με τα λεπτά της δάχτυλα και ξεχώριζε λιγάκι μια φλέβα στο αντίχειρά της.Είχε τύχει καμιά δυο φορές να την πάρει ο ύπνος, έτσι με τα βιβλία της αγκαλιά, τα τράβαγα απαλά για να μην τη ξυπνήσω και τη σκέπαζα με την χοντρή μάλλινη κουβέρτα που τύλιγαν τα μακριά της πόδια. Δεν ήταν και πολύ ψιλή αλλά είχε ιδιαίτερα μακριά πόδια
.Τα μεσημέρια που γύριζα ,στην μικρή άδεια γκαρσονιέρα που νοικιάζαμε τότε, την πετύχενα να καπνίζει και να κρατά ένα άδειο μπουκάλι μπύρα. Πόσο εκνευριζόμουν που την έβλεπα σε αυτή την άθλια κατάσταση χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο! Το μαύρο τραπέζι που τρώγαμε γινόταν πάντα το θύμα των επικών καβγάδων μας. Μια φορά κιόλας το άτυχο τραπέζι έσπασε ελαφρά το ένα του πόδι θύμα του καβγά μας.
Το ψυγείο ήταν γεμάτο μπύρες ,βότκες ,τέλος πάντων πολύ αλκοόλ, κάτι ανοιγμένες κονσέρβες και μια σακούλα με λαχανικά.Τα ντουλάπια μας ήταν άδεια αφού σχεδόν ποτέ δεν τα γεμίζαμε καμιά φορά θα είχαμε κανα μακαρόνι και μπαγιατεμένο ψωμί.Τα μακαρόνια της άρεσαν πολύ σε αντίθεση με τις ντομάτες και το τυρί που την ανάγκαζα να τρώει για να μην πέσει κάτω. Βλέπετε ήταν πολύ αδύνατη.Που και πού μου έκανε το χατίρι και έβαζε στο στόμα της καμιά μπουκιά αλλά μάταια το μόνο του την ευχαριστούσε ήταν το τσιγάρο.
Κάθε φορά που έχανε τον μπλέ αναπτύρα της νευρίαζε και έκανε τα δωμάτια άνω κάτω μάλιστα είχε τύχει να σπάσει το τασάκι με τα χέρια γεμίζοντας με αίμα το ραγισμανο γυαλί. Ευτυχώς δεν είχε μείνει τίποτα κάτω απο το δέρμα της και της άρεσε πολύ το σχέδιο που είχε γίνει με το αίμα της και μου έλεγε πως τώρα ήταν κτήμα της και είχε μια άποψη χάνοντας την αδιαφορία που της προκαλούσε προηγουμένως. Παράξενο θα πει κανείς, τρελή θα την αποκαλέσουν οι περισσότεροι για την διαφορετικότητα της όμως εγω την βλέπω άγγελο πάνω στη γη που έπεσε απο τον ουρανό και τον έχασε ο Θεός για να είμαι τυχερός εγώ και να την γνωρίσω~!

Ισως το ξεχάσω οπότε....

Και εγώ τι να έκανα
δεν ήθελα να στο γράψω
όμως έπρεπε γιατί ίσως θα το ξεχάσω
θυμάμαι όλοι λέγαν
δεν θα αντέξει
η αγάπη αυτή θα τελέψει
σύντομα θα πονέσει
και θα σβήσει

Μα εμείς δεν τους πιστέψαμε
τα πάντα όλα ανατρέψαμε
και ακόμα και τώρα
δεν περνά στιγμή και ώρα
που να μην έχουμε στο νου
τη σκέψη του αλλουνού

Καταφέραμε και αλλάξαμε τα προγνωστικά
για ακόμα άλλη μια φορά
και πλέον σε θέλω όλο και πιο δυνατά
Α~! ίσως το ξεχάσω οπότε καλύτερα να στο γράψω ξέρεις Σ'αγαπώ 

Τι να έκανα?

Και εγώ ανόητε στη ζωή σου ήθελα φως να γίνω μα εσύ δεν άνοιξες να μπω έστω για λίγο. Με παρακαλούσες να σε βοηθήσω μα εγώ είχα ξεχάσει. Ξανά άρχισα να σε σκέφτομαι συχνά στα όνειρα μου και στις σκέψεις μου ο μοναδικός και να το εγώ να προσπαθώ να σε πλησιάσω. Αγνή η κάθε μου προσφορά ιερά μοναδική μα στα σκουπίδια τη πετάς για σένα δεν είναι τίποτα . τσακίζεις και σκίζεις τα πάντα που είναι κοντά σου και όλα όσα έχουν σχέση με εμένα τώρα πλέον εγώ μαζεύω όσα έχεις πετάξει τα φροντίζω και ελπίζω πως κάποια μέρα θα           καταλάβεις  πως εγώ σε νοιαζόμουν και εσύ με είχες ξεγράψει...

ΟλΑ ΤΑ ΑλλΑ

Να σου πώ κάτι δεν σε ξέρω μην

πεις τι

ήμασταν τόσο καιρό μαζί.Είσαι ξένος για εμένα,

πάντοτε ήσουν ένα

    τίποτα για εμένα. Παιχνίδι για

να περνώ την ώρα. Ασχολήθηκα απο 

λύπηση 

Τίποτα είσαι ένα τίποτα τίποτα

εγώ

άλλον αγαπώ και θα 

αγαπώ για πάντα άλλος 

είναι η ζωή μου. 

Για 

άλλον αναπνέω και 

      υπάρχω. Βασικά... 

ξέρεις 

όσο προσπαθώ να τα εκφράσω τόσο

καταλαβαίνω οτι  δεν γίνετε να σου πω ψέμα να κρυφτώ αφού με ξέρεις

Απλά παλεύω

να 

σκεπάσω τον πόνο του 

      αντίο και να 

φαίνομαι καλά όμως δεν 

γίνετε χωρίς

εσένα αυτό .Έχω πληγωθεί  έχω κουραστεί

όμως σε σκέφτομαι 

Σε παρακαλώ

θυμήσου τα όνειρα τις 

     στιγμές και 

ξέχνα όλα τα άλλα.