Ακόμα και τώρα θυμάμαι το άρωμά της, τη μυρωδιά της. Έντονη σαν τριαντάφυλλο της Άνοιξης και γλυκιά όπως η βανίλια σε γύρναγε στα παιδικά σου χρόνια όταν σε έπαιρνε στην αγκαλιά της η μητέρα σου και σε νανούριζε.Τι να πω ίσως για αυτό να την ερωτεύτικα και να την αγάπησα πολύ.
Εντάξει πιθανότατα να μην ήταν τόσο όμορφη όσο την περιγράφω αλλά στα μάτια μου έτσι φάνταζε.
Κάθε βράδυ τη χάζευα που διάβαζε πάνω στο στρώμα τα μαθήματα της σχολής της.Πότε στατιστική πότε αρχές οικονομίας και διάφορα άλλα. Κρατούσε δυνατά το μαύρο στυλό με τα λεπτά της δάχτυλα και ξεχώριζε λιγάκι μια φλέβα στο αντίχειρά της.Είχε τύχει καμιά δυο φορές να την πάρει ο ύπνος, έτσι με τα βιβλία της αγκαλιά, τα τράβαγα απαλά για να μην τη ξυπνήσω και τη σκέπαζα με την χοντρή μάλλινη κουβέρτα που τύλιγαν τα μακριά της πόδια. Δεν ήταν και πολύ ψιλή αλλά είχε ιδιαίτερα μακριά πόδια
.Τα μεσημέρια που γύριζα ,στην μικρή άδεια γκαρσονιέρα που νοικιάζαμε τότε, την πετύχενα να καπνίζει και να κρατά ένα άδειο μπουκάλι μπύρα. Πόσο εκνευριζόμουν που την έβλεπα σε αυτή την άθλια κατάσταση χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο! Το μαύρο τραπέζι που τρώγαμε γινόταν πάντα το θύμα των επικών καβγάδων μας. Μια φορά κιόλας το άτυχο τραπέζι έσπασε ελαφρά το ένα του πόδι θύμα του καβγά μας.
Το ψυγείο ήταν γεμάτο μπύρες ,βότκες ,τέλος πάντων πολύ αλκοόλ, κάτι ανοιγμένες κονσέρβες και μια σακούλα με λαχανικά.Τα ντουλάπια μας ήταν άδεια αφού σχεδόν ποτέ δεν τα γεμίζαμε καμιά φορά θα είχαμε κανα μακαρόνι και μπαγιατεμένο ψωμί.Τα μακαρόνια της άρεσαν πολύ σε αντίθεση με τις ντομάτες και το τυρί που την ανάγκαζα να τρώει για να μην πέσει κάτω. Βλέπετε ήταν πολύ αδύνατη.Που και πού μου έκανε το χατίρι και έβαζε στο στόμα της καμιά μπουκιά αλλά μάταια το μόνο του την ευχαριστούσε ήταν το τσιγάρο.
Κάθε φορά που έχανε τον μπλέ αναπτύρα της νευρίαζε και έκανε τα δωμάτια άνω κάτω μάλιστα είχε τύχει να σπάσει το τασάκι με τα χέρια γεμίζοντας με αίμα το ραγισμανο γυαλί. Ευτυχώς δεν είχε μείνει τίποτα κάτω απο το δέρμα της και της άρεσε πολύ το σχέδιο που είχε γίνει με το αίμα της και μου έλεγε πως τώρα ήταν κτήμα της και είχε μια άποψη χάνοντας την αδιαφορία που της προκαλούσε προηγουμένως. Παράξενο θα πει κανείς, τρελή θα την αποκαλέσουν οι περισσότεροι για την διαφορετικότητα της όμως εγω την βλέπω άγγελο πάνω στη γη που έπεσε απο τον ουρανό και τον έχασε ο Θεός για να είμαι τυχερός εγώ και να την γνωρίσω~!
Εντάξει πιθανότατα να μην ήταν τόσο όμορφη όσο την περιγράφω αλλά στα μάτια μου έτσι φάνταζε.
Κάθε βράδυ τη χάζευα που διάβαζε πάνω στο στρώμα τα μαθήματα της σχολής της.Πότε στατιστική πότε αρχές οικονομίας και διάφορα άλλα. Κρατούσε δυνατά το μαύρο στυλό με τα λεπτά της δάχτυλα και ξεχώριζε λιγάκι μια φλέβα στο αντίχειρά της.Είχε τύχει καμιά δυο φορές να την πάρει ο ύπνος, έτσι με τα βιβλία της αγκαλιά, τα τράβαγα απαλά για να μην τη ξυπνήσω και τη σκέπαζα με την χοντρή μάλλινη κουβέρτα που τύλιγαν τα μακριά της πόδια. Δεν ήταν και πολύ ψιλή αλλά είχε ιδιαίτερα μακριά πόδια
.Τα μεσημέρια που γύριζα ,στην μικρή άδεια γκαρσονιέρα που νοικιάζαμε τότε, την πετύχενα να καπνίζει και να κρατά ένα άδειο μπουκάλι μπύρα. Πόσο εκνευριζόμουν που την έβλεπα σε αυτή την άθλια κατάσταση χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο! Το μαύρο τραπέζι που τρώγαμε γινόταν πάντα το θύμα των επικών καβγάδων μας. Μια φορά κιόλας το άτυχο τραπέζι έσπασε ελαφρά το ένα του πόδι θύμα του καβγά μας.Το ψυγείο ήταν γεμάτο μπύρες ,βότκες ,τέλος πάντων πολύ αλκοόλ, κάτι ανοιγμένες κονσέρβες και μια σακούλα με λαχανικά.Τα ντουλάπια μας ήταν άδεια αφού σχεδόν ποτέ δεν τα γεμίζαμε καμιά φορά θα είχαμε κανα μακαρόνι και μπαγιατεμένο ψωμί.Τα μακαρόνια της άρεσαν πολύ σε αντίθεση με τις ντομάτες και το τυρί που την ανάγκαζα να τρώει για να μην πέσει κάτω. Βλέπετε ήταν πολύ αδύνατη.Που και πού μου έκανε το χατίρι και έβαζε στο στόμα της καμιά μπουκιά αλλά μάταια το μόνο του την ευχαριστούσε ήταν το τσιγάρο.
Κάθε φορά που έχανε τον μπλέ αναπτύρα της νευρίαζε και έκανε τα δωμάτια άνω κάτω μάλιστα είχε τύχει να σπάσει το τασάκι με τα χέρια γεμίζοντας με αίμα το ραγισμανο γυαλί. Ευτυχώς δεν είχε μείνει τίποτα κάτω απο το δέρμα της και της άρεσε πολύ το σχέδιο που είχε γίνει με το αίμα της και μου έλεγε πως τώρα ήταν κτήμα της και είχε μια άποψη χάνοντας την αδιαφορία που της προκαλούσε προηγουμένως. Παράξενο θα πει κανείς, τρελή θα την αποκαλέσουν οι περισσότεροι για την διαφορετικότητα της όμως εγω την βλέπω άγγελο πάνω στη γη που έπεσε απο τον ουρανό και τον έχασε ο Θεός για να είμαι τυχερός εγώ και να την γνωρίσω~!
