Αδειο εγώ

Είναι όλα αυτά που σε τρομάζουν
είναι όσα βρίσκονται μακριά σου
και σε κάνουν να τρέμεις
Τα κύματα να αντέχεις
που σβήνουν των κορμιών σου τις πληγές

Σαν τσιγάρου καπνός
τα πνευμόνια μου γεμίζεις
Σαν ηρωίνη τα μυαλά ζαλίζεις
Της πόλης τα φώτα
Του δρόμου τα φανάρια
Το ρεύμα που περνά
σε καλώδια κομμένα

Παιδικό κλάμα σε
μια άδεια παιδική χαρά
Ποια χαρά;
Μια ορφάνια αβάσταχτη
Μοναχική ζωή δακρυσμένα
μάτια άδεια

Στο γεμάτο ζωή πέρασμα
γέροι,νέοι και παιδιά
στην άλλη όχθη περνούν
άγγελοι διαβόλοι
θα σε κρίνουν για αλλού

Άνθρωποι με τρύπες
για καρδιά νομίζουν
ερωτεύονται,νομίζουν
αγαπάνε.Σε κρεβάτια
σκληρά τα κορμιά τους
παλεύουν
Με του πρώτου φωτός
την άκρη η μαγεία
χάνεται